۱۴۰۰ فروردین ۱۳, جمعه


خسته از اين دست شتاباني ام /رفته و پيوسته هراساني ام 

كيست ستاند زمن اين داد كه /دغدغه ام  گشت و پريشاني ام 

ننگِ  فريبي ست به پيشاني ام /حس غريبي ست پشيماني ام 

فكر و گمانم همه بودند سراب /از تو كه گفتي

منم ايراني ام

از تو كه در  دفتر خط خورده ام /تلخ ترين خاطره  مي ماني ام

 از تو كه حتي به چهل سال صبر  /جز به غم و درد نمي راني ام

يال و كُپال ات به پس شيوه ها /تسبيح و سجاده و انديشه ها 

واي ز روزي كه گدا معتبر /چوب خدا رفت به تحتاني ام 

فجرنمودي به رجوعي فريب  / زجر نمودي به سطوحي نجيب   

زنده ترين بودم وافراشتي / پرچم(  له له )كه بميراني ام

امده بودي مثلا در برم / جرعه اي از مهر بنوشاني ام

واي از ان دم به خرييت كه تو / واي به ان خر كه تو ميداني ام 

 امده بودي كه  در اين فصل سرد / جامه اي از عشقبپوشاني ام ؟

غافل از اين كه تو همان آفتي / كامدي از ريشه بخشكاني ام

 وعده وعيدي همه سر خرمني / بيم و اميدي همه اهريمني

ماتم و مبهوت از اين كه تو خود / گشته اي   اين باعث و آن باني ام 

شرم به روزي كه تو را زاد زن / او كه خود از دست تو شد دادزن 

ننگ به روح تو كه الله را / واسطه كردي كه برنجاني ام 

نكبت افكار پسا انقلاب /نفرت ِاعمال به زورِ حجاب 

جور و جفايي كه بدون حساب./ كاش نميشد كه  بجنباني ام

هرچه نشستم به خودت نامدي هر چه نوشتم تو فقط تا زدي

تا كه به هر صورت و هر قيمتي / محو كني شادي و مهماني ام

ليك كنون نيست تورا فرصتي / تا كه بيايي و بترساني ام  

گوش نكردي توبدهكار خلق /تا نشوي باعث بي جاني ام 

هرچه نگو بود تو گفتي دو بار /هرچه نكن بود  همه كردي هزار 

اينهمه فتنه چه روا بود كه /يك شب ارام نخسباني ام 

اي كه تو چون ميش نمودي نقاب /وين همه چون گرگ نمودي عتاب 

ليك در اين موقع حساس كاش ،كاش كه اينقدر نپيچاني ام 

از پس جبران همه كرده ات /اين همه مردم كه شدند برده ات 

جمله همه خلق به صف داري و /بر سر قبر تو  بجيشاني  ام

مقداد